[02] "Nie toleruję nietolerancji."

Rozdział 2 „Nie toleruję nietolerancji.”

            Przygotowywałam właśnie kolację, a za oknem porządnie się rozpadało. Myślami znowu wybiegłam w odległe i dopiero nastawiony wcześniej minutnik sprowadził mnie do rzeczywistości. Wyłączyłam piekarnik i wyciągnęłam z niego gorącą zapiekankę.

            W głębi co jakiś czas przypominałam sobie sprzeczkę z Lucasem. To była nasza pierwsza kłótnia. Powoli okazywało się, że wspólne życie nie jest tak proste, jakby się mogło wydawać.  Dzielenie ze sobą każdej chwili i każdego wspomnienia zaczynało być męczące.

            Minęły już dwa tygodnie. Najgorsze, czyli początki w nowej szkole, miałam już za sobą. Denerwowałam się, bo szkoła nie była zbyt liczna i moja obecność została zauważona niemal przez wszystkich. Prywatność wydawała się tu dla niektórych zupełnie obcym pojęciem, a wpychanie nosa w nie swoje sprawy było czymś w rodzaju hobby.

            Nie zamierzałam się niczym zadręczać. Był piątek. Miałam całe dwa dni na oderwanie się od szkolnych problemów. Wszystko układało się coraz bardziej pomyślnie. Nie kłóciłam się już moim współlokatorem, bo zaczął wracać o ustalonych wcześniej godzinach i mogłam wszystko sobie zaplanować. Był naprawdę dobrym i kochanym człowiekiem, nie mogłam więc długo się na niego gniewać. Andy zaaklimatyzował się w przedszkolu, polubił z kolegami i nie sprawiał praktycznie żadnych problemów.

            Mimo wszystko, Lucas spędzał mnóstwo czasu po za domem, a ja albo pracowałam, albo siedziałam w domu z dzieckiem. Sama się na to skazałam, ale zaczynała doskwierać mi samotność. Lucky był moją bratnią duszą, ale nie miał dla mnie wystarczająco czasu, a ja nie miałam tutaj nikogo innego. Tak, Lucky, bo oboje doszliśmy do wniosku, że wpadając na siebie w parku mieliśmy poniekąd ogromne szczęście.

- Co dziś na kolację? – zapytał, siadając przy stole i biorąc sobie małego na kolana.

- Nic specjalnego, bo powoli kończą mi się pomysły – westchnęłam bezradnie i podałam im posiłek. Sama jakoś nie byłam głodna, więc ostałam się przy kubku herbaty.

- Twoja kuchnia nigdy mi się nie znudzi – odparł, uśmiechając się zadziornie. Zaśmiałam się krótko.

- Zrobisz wszystko, byleby samemu nie gotować – stwierdziłam, nieco złośliwie. – Robisz ze mnie kurę domową – zażartowałam, ale chyba zabrzmiało to poważnie, bo czarnowłosy od razu przestał się uśmiechać. Spojrzał na mnie udręczony, a jego szafirowe oczy wyrażały jedynie smutek. – Żartowałam – dodałam szybko i dosyć nerwowo. – Nie przeszkadza mi to. Podoba mi się tutaj, podoba mi się moje życie – zmieszałam się nieco.

- Chcę, żebyś skończyła z pracą w tej obleśnej dziurze – oznajmił śmiertelnie poważnym tonem. Spojrzałam na niego zaskoczona.

- Potrzebujemy pieniędzy – przypomniałam mu. Nie lubiłam, gdy poruszał takie tematy przy Andrew.

- Już nie. Znaczy, potrzebujemy, ale warsztat, w którym pracuję przydzielił mi parę dobrych zleceń. Może nie kupię nam od razu willi z basenem, ale spokojnie mogę nas za to utrzymać przez następne miesiące – wytłumaczył, a ja przyglądałam mu się badawczo.

- Teraz może i tak, ale co będzie za pół roku? Lepiej pomęczyć się teraz i  mieć oszczędności – mruknęłam, spoglądając na zajadającego się swoją kolacją szatyna.

- Nie mówię, że masz nic nie robić. Ta praca w kawiarni jak najbardziej mi odpowiada. Jest blisko, na godziwych warunkach i chcę, żebyś miała pieniądze na jakieś swoje potrzeby, zakupy, kino i inne zachcianki.

- Nie potrzebuję tego – wtrąciłam.

- Chcę, żeby niczego ci nie brakowało. Po za tym martwię się, gdy jesteś na tym cholernym zmywaku, tak daleko od domu. To niebezpieczna dzielnica – dodał. – Koniec dyskusji, do poniedziałku masz złożyć wypowiedzenie – rozkazał wreszcie, zakładając sobie ręce na piersi i patrząc na mnie z góry. Nie podobał mi się jego władczy ton, ale musiałam się z nim zgodzić. Nienawidziłam tej pracy, tych zmarnowanych weekendów i strachu, gdy wracałam po nocy ciemnymi uliczkami. Zawsze tłumaczyłam sobie, że to dla naszego dobra, dla Andrew. Miałam już jednak tego dosyć i poniekąd ucieszyłam się z prośby czarnowłosego.

- Dobrze – odpowiedziałam w końcu, a chłopak ewidentnie był zaskoczony moją kapitulacją w tym temacie. Było to pozytywne zaskoczenie, więc niemal od razu na twarz wkradł mu się ten zadowolony uśmieszek, za który miałam ochotę walnąć go w łeb. – W takim razie mam wolny  weekend – ucieszyłam się.

- Powinnaś się uczyć. – Od razu zepsuł mi humor. Ponownie miał jednak rację. Miałam zaległości. Łączenie szkoły, pracy, zajmowania się dzieciakiem i domem było prawie niewykonalne. Prędzej czy później bym się wykończyła. Stwierdziłam, że muszę to rozsądnie rozplanować. Postanowiłam, że zabiorę się za to dopiero jutro. Dzisiaj, po raz pierwszy od wielu tygodni, zamierzałam po prostu trochę się polenić. […]           

            Siedzę na ziemi w swoim pokoju i przysłuchuję się wszystkiemu wokół. Ktoś nachalnie dobija się do drzwi.

            Proszę, wpuść mnie – woła głos.

            Wszystko wydaje się strasznie odległe, jakby gęsta mgła odgradzała mnie od rzeczywistości.

            Błagam, wysłuchaj mnie.

            Nagle oddzielająca nas ściana po prostu się rozpływa, a mój rozmówca staje tuż przede mną.

- Musisz mnie wysłuchać – szepta.

- Nic nie muszę – odpowiadam,  choć nie mam żadnej kontroli nad tym co robię i mówię.- Nie chciałeś zniknąć z mojego życia, więc ja zniknę z twojego. – Mój ton jest oschły i nieprzyjemny, a ja sama z całych sił staram się uniknąć kontaktu wzrokowego z ciemnowłosym chłopakiem.

             Szatyn łapie mnie za ramiona i przyciąga bliżej siebie.

- Nigdy nie pozwolę ci odejść – stwierdza cicho, acz pewnie. Uśmiecham się ironicznie.

- Nigdy nie mów nigdy, Justin* – odpowiadam i wyswobadzam się z jego uścisku.

            Podniosłam się gwałtownie, cała zalana potem. Co muszę mieć z głową, że śnią mi się własne wspomnienia? Chyba nie chciałam znać odpowiedzi na to pytanie. Wiedziałam jedynie, że moja przeszłość nie chciała dać mi spokoju.

            Był poniedziałek. Weekend minął w zastraszająco szybkim tempie. Wyszykowałam się i mozolnym krokiem odprowadziłam małego do przedszkola, a później podjechałam autobusem pod szkołę.

            Zaczął się kolejny zwyczajny szkolny dzień. Ciągle zdarzało mi się gubić wśród rozbudowanych korytarzy i nielogicznej numeracji. Miałam ochotę ukatrupić dyrektora za ten remont, przez który miałam problemy z orientacją w budynku, do którego uczęszczałam od lat. Tylko nikt o tym nie wiedział i nie mogłam tego zmienić.

            Poranne lekcje minęły zaskakująco szybko. Może było to winną mojego nieco niepokojącego, acz nadzwyczaj dobrego humoru. Zaczynałam akceptować swoje życie, dogadywałam się z Lucasem, pokochałam Andrew, a na dodatek nie musiał już pracować na zmywaku. Czyż świat nie jest piękny?

            Po spożyciu skromnego lunchu udałam się w drogę do sali z geografii. Korytarze świeciły pustkami, gdyż większość uczniów ciągle przesiadywała w stołówce. Skręcając w sektor B, ujrzałam niecodzienny i niekoniecznie przyjemny widok.

- Ludzie twojego pokroju nie powinni w ogóle istnieć – fuknęła tleniona blondynka do skulonej pod ścianą, kruchej dziewczyny. Po boku prześladowczyni stały dwie inne, wyglądające równie sztucznie uczennice. Ewidentnie pastwiły się i zastraszały młodszą i słabszą koleżankę.

            Poczułam jak adrenalina rozchodzi się w moich żyłach z prędkością światła. Wszystko się we mnie zagotowało. Miałam wrażenie, że para zaraz wystrzeli mi z uszu.

- Zostawcie ją – wymsknęło mi się, zanim mój mózg ostrzegł mnie o istniejącym zagrożeniu. – Co ona wam takiego zrobiła? – warknęłam, przybierając rozwścieczony ton.

- Nie twój interes – syknęła główna prześladowczyni. Doskonale ją pamiętałam. – A ty co, Indiana**, szukasz guza?

- Po prostu nie toleruję pomiatania innymi – odparłam, starając się zapanować nad emocjami.

- Tego nawet nie śmiałabym nazwać człowiekiem – prychnęła, a wyniosłość w jej głosie świadczyła jedynie o rozbudowanym ego i zaburzonym systemie wartości.

- Ma takie same prawa jak ty, musisz się z tym pogodzić. Niewolnictwo już dawno przestało istnieć, obudź się dziewczyno – oznajmiłam równie nieprzyjemnym tonem. Blondynka zrobiła krok w moją stronę. Jej straż czaiła się z tyłu, gotowa w każdej chwili ruszyć do ataku w obronie swojej królowej. Zmierzyłyśmy się spojrzeniami. Nie chcę wiedzieć do czego mogłoby dojść, gdyby w tym momencie ktoś się nie wtrącił.

- Dominica! – zawołał jakiś wysoki brunet, który pojawił się obok nas nie wiadomo skąd. – Co tu się dzieje?

- Plebs się odzywa – mruknęła, na co prychnęłam pod nosem, dogłębnie dając im do zrozumienia moje lekceważenie. Spojrzałam na nich wyzywająco, a chłopak przyglądał mi się, wyraźnie zaciekawiony.

- Myślę, że powinnaś już iść – powiedział, a dziewczyna u jego boku uśmiechnęła się triumfalnie. Całkowicie to zignorowałam. – Mówiłem do ciebie, Dominico – wyjaśnił. Nie wiem, która z nas była w większym szoku.

- Słucham? – wykrztusiła oburzona.

- Odejdź – powtórzył, nie odrywając ode mnie wzroku. To było co najmniej dziwaczne. Blondynka zmierzyła mnie rozzłoszczonym spojrzeniem, ale potulnie wykonała polecenie, a jej obstawa bez słowa podążyła za nią. Zostaliśmy w trójkę.

            Pierwszoklasistka – jak mniemam po jej wyglądzie i pozycji w szkolnej hierarchii – ciągle kucała pod ścianą.

- Jak się nazywasz, nieziemska istoto? – zapytał brunet, a ja o mało się nie przewróciłam. Ze śmiechu, oczywiście. Spojrzałam na niego jak  na idiotę i pomogłam wstać poszkodowanej.

- Dzięki za pomoc – wymamrotałam i pociągnęłam dziewczynę w stronę łazienek.

- Intrygujące – rzucił, a ja ledwo to usłyszałam, gdyż w tym momencie drzwi od szkolnej ubikacji się za nami zamknęły.

-  Dziękuję – odezwała się cicho brązowowłosa. Jej wielkie oczy wciąż wyglądały na wystraszone. Machnęłam na nią ręką.

- Mam nadzieję, że nie zdążyła ci nic zrobić – westchnęłam, a szatynka pokręciła głową. Odetchnęłam z ulgą. Postanowiłam na razie nie drążyć tematu dręczycielki. – Jestem Amanda, ale wszyscy mówią na mnie Amy – rzuciłam, wyciągając w jej stronę otwartą dłoń.

- Cassandra, ale proszę, mów mi Cassie – odparła, delikatnie ściskając moją rękę.

- No więc, Cassie… Ile masz jeszcze lekcji? – spytałam pogodnie.

- Dwie – odpowiedziała krótko po chwili namysłu.

- W takim razie porywam cię na małe wagary – zniżyłam nieco głos i puściłam jej oczko. Wyszłyśmy z powrotem na korytarz, a ja dokładnie rozejrzałam się dookoła. – Teren czysty – szepnęłam z przejęciem, na co moja nowa koleżanka cichutko zachichotała. Szybko pociągnęłam ją w stronę bocznego wyjścia, skąd dzieliło nas tylko kilka kroków od przystanku autobusowego. […]

            Siedziałyśmy w przytulnej kawiarence, pijąc po kubku gorącej czekolady. Było to też miejsce, w którym pracowałam popołudniami. Dziwnie było mi tu siedzieć, nie obsługując klientów.

- Dlaczego to zrobiłaś? – zapytała niespodziewanie Cassie. Była niezwykle śliczna. Miała duże, orzechowe oczy i długie, kasztanowe włosy. Była szczupła i niewiele niższa ode mnie. Szybko znalazłyśmy wspólny język i poczułyśmy się pewnie w swoim towarzystwie.

- Nie toleruję nietolerancji – mruknęłam, uśmiechając się pod nosem. – Dominica nie ma prawa się nad nikim pastwić. Ktoś powinien  utrzeć jej ten zadarty nos.

- Innym też się to nie podoba, a nigdy się za mną nie wstawili – wyznała, patrząc w swój kubek.

- Bo to tchórze – burknęłam. - Boją się, że ich zniszczy. Niektórzy pewnie cieszą się, że uwzięła się na ciebie, bo sami mają spokój – wyjaśniłam ponuro, a szatynka się skrzywiła. – Ale zapomnij o tym. Obiecuję, że ta jędza więcej ci się nie naprzykrzy – zapewniłam ją, uśmiechając się pokrzepiająco. Zmieniłyśmy temat na weselszy i szybko zapomniałyśmy o nieprzyjemnej sytuacji. […]

            Sielanka szybko dobiegła końca, a ja musiałam przejąć swoją zmianę. Cassandra odeszła do domu, ale wymieniłyśmy się numerami na wszelki wypadek. Praca ciągnęła mi się znacznie bardziej niż szkoła, co było spowodowane moim przywiązaniem do nowego domu, w którym chciałam znaleźć się jak najszybciej.

            W końcu moja praca się skończyła, a ja pomogłam mojej współpracowniczce zamknąć lokal, po czym obie rozeszłyśmy się do domów. Całą drogę pokonałam wręcz w podskokach, ale niemal pod samymi drzwiami przypomniało mi się, że zabrakło nam herbaty, mleka i cukru.  Z niechęcią udałam się do najbliższego sklepu i zaczęłam szukać potrzebnych artykułów. Wzięłam dodatkowo paczkę żelków, gdyż naszła mnie na nie ochota i skierowałam się do kasy.  Zamarłam w pół kroku niczym sparaliżowana i zwyczajnie spanikowałam.

            Nieopodal stały dwie osoby, których nigdy bym się tu nie spodziewała. Christian i Caitlin Beadles stali sobie jak gdyby nigdy nic w kolejce, z koszykiem pełnym zakupów.  Wykonałam szybki odwrót, taranując przy tym jakąś staruszkę. Brawo, Amy, na pewno pomoże ci to zostać niepostrzeżoną. Schowałam się za kolumną z konserw i starałam się uspokoić oddech. Jak oni się tu znaleźli?!

- Czy mogę w czymś pomóc? – zapytała któraś z pracownic, gdy od paru minut stałam z zamkniętymi oczami.

- Nie, dziękuję – odpowiedziałam i wyjrzałam zza regału. Nikogo już nie było. Popędziłam zapłacić za zakupy i czym prędzej udałam się do bezpiecznego mieszkania.

---

* Nawiązanie do piosenek Justina Biebera - Never let you go oraz Never say never
** Bohaterka pochodzi z miejscowości Chandler, w stanie Indiana, stąd wzięła się jej ksywka.

* * * *

Zwlekałam z tym rozdziałem, bo nie podobał mi się prawie w ogóle, ale w końcu stwierdziłam, że chyba nie jest tak źle. Kolejny już kończę, więc postaram się dodać w weekend. Wtedy też wezmę się za porządny szablon, bo ten nie należy do najbardziej udanych. Wytrzymajcie jeszcze kilka dni ;) 

Parę spraw organizacyjnych.

Adres bloga pochodzi z języka włoskiego, którego uczę się już 4 rok i znaczy tyle co słynne motto Justina - "never say never",czyli "nigdy nie mów nigdy". 

Informowani - jeśli chcesz do nich należeć zostaw swój numer GG lub Twittera lub napisz do mnie [7061011] [OnlyHalfEvil33]. 

Jeśli klikniecie w imiona nowych bohaterów (za pierwszym razem, gdy zostały wymienione), otworzą Wam się ich zdjęcia :P A w odpowiedzi na pytania, tak, na ikonce na profilu (i komentarzach) to jestem ja ;D

CZYTASZ = KOMENTUJESZ 

Nie piszę dla pustych komentarzy, ale Wasze szczere słowa motywują mnie do działania :) 

Dziękuję za wszystko <3

Pozdrawiam ; **