[24] "Moje życie właśnie się kończyło, żeby jej mogło się zacząć."

Rozdział 24 „Moje życie właśnie się kończyło, żeby jej mogło się zacząć.”

            Nie pytajcie dlaczego to powiedziałam. To było odruchowe, niekontrolowane i z pewnością nieprzemyślane. Pewnie dlatego zabrzmiało szczerze i naturalnie, więc nie mogłam wzbudzić żadnych podejrzeń.

            Byłam w szkole. Justin przespał się do rana na mojej kanapie, ale zniknął zanim ktokolwiek inny się obudził. Od tamtego czasu nie miałam z nim kontaktu, ale byłam pewna, że o tym nie zapomniał i już nie miałam szansy się wywinąć.

            Przemyślałam to jednak i wyszło, że nie było tak tragicznie. Mogłam mu pomóc. A przynajmniej udawać, bo przecież nie było możliwości, żeby zakończyło się to sukcesem. Dodatkowo dzięki temu byłam na bieżąco z tym, co wiedział i chciał zrobić. W krytycznej sytuacji zamiast pomóc mu się odnaleźć, mogłam zatrzeć ślady. To było z mojej strony chore i podłe. Wyrzuty sumienia męczyły mnie całymi dniami i nie pozwalały przesypiać nocy, czego efektem były coraz bardziej widoczne cienie pod moimi oczami.

            Nie wiedziałam, co robić. Być może nadszedł czas by powiedzieć prawdę. Zdałam sobie sprawę, że Cassandra miała rację, gdy na samym początku powiedziała mi, że powinnam wyznać mu wszystko od razu. Teraz zabrnęłam za daleko i było na to za późno. Powinnam się przyznać, ale wiedziałam, że wtedy wszystko się skończy. Nie wybaczyłby mi, że tak go oszukałam i straciłabym go na zawsze. Nie sądziłam, że ta wizja tak bardzo mnie przerazi. Już dwa razy w życiu byłam pewna, że skończyłam tą znajomość na zawsze, ale w obu przypadkach to była moja decyzja i tego chciałam. Tym razem wszystko było w jego rękach.

            To było dziwne, bo przecież sama planowałam rozejście się po zakończeniu szkoły. Jednak wyobrażałam sobie, że po prostu każdy pójdzie w swoją stronę i po jakimś czasie zapomnimy. To dawało mi jeszcze parę miesięcy stałej bliskości, a potem spokojne zakończenie w zgodzie.

            Myśląc o tym jak bardzo by mnie znienawidził, gdybym po tylu miesiącach powiedziałabym mu, że to wszystko było kłamstwem spowodowała, że podjęłam decyzję. Musiałam dalej brnąć w tą grę, bo za daleko już się posunęłam. Nie było dla mnie odwrotu.

            Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że znajdowałam się w łazience. Patrzyłam na swoje blade odbicie, podkrążone oczy i pusty wyraz twarzy. Ciekawe ile tak stałam? Do ziemi przywołał mnie głośny szloch dochodzący z jakiejś kabiny. Potrząsnęłam głową i próbowałam zmusić się do wyjścia. Miałam dosyć własnych zmartwień, a to nie była moja sprawa. Tylko, że ten załamany głos brzmiał dziwnie znajomo, a nogi odmówiły mi posłuszeństwa.

            Zanim doszło do mnie, co robiłam, stałam pod drzwiami kabiny, z której słychać było płacz i delikatnie zapukałam.

- Zajęte – wyjąkała po chwili słabo. Już miałam pewność i nie mogłam odejść.

- Ellie? – zapytałam, choć wcale nie musiałam, bo wiedziałam, że to nie mógł być nikt inny. – Co się stało? – dodałam, nie doczekawszy się odpowiedzi. Nie rozmawiałam z nią od czasu jesiennego spotkania na placu zabaw, kiedy bawiła się z Andrew i od jakiegoś czasu nawet nie widywałam jej w szkole. Myślałam, że po prostu jest tak blisko porodu, że nie miała siły chodzić na lekcje i czeka na przyjście dziecka w domu. Zanim zniknęła wydawała się niczym nie przejmować, darzyła wszystkich uśmiechem i nie zwracała uwagi na krzywe spojrzenia gapiów i plotki. Dlatego tak zdziwiło mnie, że jest tutaj i to jeszcze w takim stanie.

- Przepraszam, ale wolałabym zostać teraz sama – usłyszałam po ciągnącej się chwili ciszy. Westchnęłam.

- Nie musimy rozmawiać, ale nie zostawię cię tak – odparłam uparcie, opierając się o drzwi. – Pozwól mi chociaż się odprowadzić albo po prostu z tobą trochę posiedzieć – poprosiłam cicho. W odpowiedzi usłyszałam kolejny szloch i głośne pociągnięcie nosem. Mimo to, moment później usłyszałam otwieranie zamka, więc nacisnęłam na klamkę i wślizgnęłam się do środka, ponownie zamykając kabinę. Kucnęłam przy skulonej dziewczynie, która cała się trzęsła, a twarz zasłaniała gęstymi czarnymi włosami. Chwyciłam jej dłoń, a drugą ręką pogładziłam ją po plecach. Chciałam ją uspokoić i dodać jej nieco otuchy. Ciemnowłosa uniosła zdziwiona głowę i spojrzałam w jej głębokie niebieskie oczy, które teraz były zaczerwienione i podpuchnięte od stale napływających łez.

            Znałam ją od przedszkola i nigdy nie widziałam jej w takim stanie. Nie jestem pewna czy w ogóle widziałam jej płacz. Z wyjątkiem momentu, w którym dowiedziała się o ciąży. Czyżby teraz obawiała się tego, co będzie po porodzie. A może to po prostu te wszystkie hormony i stres?

- Cii, już dobrze – wyszeptałam, patrząc w jej oczy, które wciąż napełniały kolejne łzy. Na moje słowa na nowo zaczęła szlochać, jakbym powiedziała coś strasznego. Nie miałam pojęcia jak się zachować.

- Nic nie będzie dobrze – wyszlochała, zasłaniając sobie usta dłonią. Podałam jej trochę papieru, żeby mogła wydmuchać nos, bo wyglądało na to, że nie mogła już normalnie oddychać.

            Zdałam sobie sprawę jak  wiele się zmieniło odkąd straciłyśmy kontakt. Nie chciałam nawet myśleć ile trudności i krzywd mogło ją spotkać przez ostatnie miesiące. To po prostu  miażdżyło moje i tak złamane serce.

- Nie mów tak, to minie i wszystko się ułoży – mówiłam, ale tylko pokręciła głową, patrząc w ziemię.

- Nic nie wiesz – odparła tylko i na nowo zaszlochała. Nie odezwałam się już. Po prostu tam byłam, ściskając jej dłoń i pozwalając jej się uspokoić. Nie wyobrażałam sobie, że mogłabym tak po prostu teraz odejść i ją zostawić. – Przepraszam – wydukała, po bliżej nieokreślonym czasie, ale miałam wrażenie, że minęła wieczność, a w ciasnej kabinie robiło mi się duszno i czułam się klaustrofobicznie. W dodatku nieprzyjemny zapach szkolnych łazienek przyprawiał mnie o mdłości. To wszystko nie miało znaczenia przy tym, co działo się z moją dawną przyjaciółką.

- Nie masz za co, kochanie – mruknęłam. – Rozumiem, że jesteś w ciężkiej sytuacji, masz do tego prawo – zapewniłam ją.

- Dziękuję – odpowiedziała jedynie, ocierając oczy i policzki. Podałam jej koleją partię papieru, żeby ułatwić jej to zadanie.

- Chcesz wrócić do domu? – zapytałam, na co niepewnie skinęła głową. Pomogłam jej wstać i podejść do umywalek, gdzie przemyła twarz zimną wodą i przejrzała w lustrze. Wyraz jej twarzy zobojętniał, zupełnie jakby starała się ubrać maskę. Po tym co widziałam, wcale mnie to nie przekonało, ale nie odezwałam się słowem.

            Patrzyłam na jej brzuch i miałam wrażenie, że dziecko zaraz z niego wyskoczy. Urodzi na dniach, może jest już po terminie. Nagle pomyślałam sobie, że jeśli zacznie teraz rodzić to chyba zemdleję. Nawet na filmach był to dla mnie trudny widok, a co dopiero gdybym miała przeżyć to na własnej skórze.

            Nie przejmowałam się, że opuszczam lekcję, a konkretniej matematykę – jedyny przedmiot, który sprawiał mi trudności. Miałam gdzieś, że będę się musiała z tego gęsto tłumaczyć, a konsekwencje mnie nie ominą. Chciałam tylko pomóc Ellie, byłam jej to winna.

            Ruszyłyśmy do wyjścia. Szłyśmy powoli pustymi korytarzami, a brunetka kurczowo się mnie trzymała. Żadna nie potrafiła przerwać milczenia, ale zbytnio mi to nie przeszkadzało. Słowa były w tej sytuacji zbędne. Zresztą co miałabym powiedzieć?

- Zamówię taksówkę – poinformowała mnie, gdy stanęłyśmy przed wyjściem. Wcześniej narzuciłyśmy kurtki. Pokiwałam sztywno głową, ale nie ruszyłam się z miejsca. Nie chciałam odejść, dopóki nie zobaczę, że siedzi bezpiecznie w taksówce i zmierza prosto do domu. Dziewczyna chciała coś powiedzieć, pewnie mnie przepędzić, ale widząc moją upartą minę, zrezygnowała. – Wydajesz się niezwykłą osobą, Amy – oznajmiła znienacka. Spojrzałam na nią zdezorientowana. – Ilekroć cię widzę, masz w oczach tą zawziętość i dobroć. Zawsze wstawiasz się za słabszymi i pomagasz każdemu, kto tego potrzebuje. To naprawdę wyjątkowe – wytłumaczyła, ale jakoś trudno mi w to uwierzyć. Jasne, obroniłam Cassie przed szkolnymi prześladowcami i kilka razy interweniowałam, gdy widziałam jak ktoś się znęca nad kimś niewinnym, ale to nie było nic takiego. Daleko mi do ideału, a nawet „niezwykłości”, o której mówiła Ellie. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, więc wolałam to przemilczeć. Milczenie dobrze nam wychodziło. – Chciałabym, żebyś odwiedziła mnie w szpitalu – stwierdziła, zaskakując mnie jeszcze bardziej niż wcześniej. Przecież byłam jej obca, dlaczego więc chciała, żebym przyszła do niej i dziecka, jakbyśmy były sobie bliskie? – To moja ostatnia prośba, choć i tak mam już u ciebie dług – dodała, uśmiechając się nikle. Skoro mowa o długach, to tak naprawdę nigdy jej nie wynagrodzę swojego zachowania, gdy byłam jeszcze Cherry. Nie mogłam jej w takim razie odmówić. Powinnam odpłacać jej się za wszystko do końca życia.

 - Oczywiście, jeśli tylko tego chcesz – wykrztusiłam wreszcie. W tym momencie podjechała taksówka, a czarnowłosa pomachała mi na pożegnanie i wskoczyła do środka. – Do zobaczenia – powiedziałam, patrząc za oddalającym się pojazdem.

* * * *

            Oczami Ellie…

            Byłam jak tykająca bomba. Wszyscy obchodzili się ze mną jak z jajkiem. Nie wiedzieli jak poważny był mój stan, ale nie mogłam całkiem ukryć, że nie wszystko było dobrze. Starałam się jak najlepiej udawać, że wszystko w porządku, ale w końcu musiałam przestać chodzić do szkoły. Właściwie to nie ruszałam się z domu, a konkretniej z łóżka czy też kanapy.

            Właśnie wtedy zaczęłam wariować. To były ostatnie tygodnie mojego życia, a byłam uziemiona. Czułam się jak w klatce. Nawet częste odwiedziny Caitlin, Abbie i Dylana nie potrafiły poprawić mi humoru na dłużej niż godzinę.

            Pewnego dnia usłyszałam dzwonek do drzwi i nie miałam ochoty nawet otwierać. Chciałam pocierpieć w samotności, ale dzwonienie nie ustawało, więc powoli powlekłam się i otworzyłam.

            To był mój tata.

            W oczach stanęły mi łzy, zaczęłam piszczeć i płakać jak małe dziecko. Nie chciałam wypuścić go ze swoich ramion, jakby zaraz miał znowu zniknąć. W końcu się odsunęłam, a on spojrzał na mnie z lekkim szokiem, chociaż w liście poinformowałam go o tym, że jestem w ciąży. Między innym dlatego udało mu się stosunkowo szybko wrócić.

- Tęskniłam – powiedziałam jedynie i znowu go przytuliłam. Brakowało mi go jak nikogo innego. Starałam się być silna, ale powoli nie dawałam sobie rady. W jego ramionach wszystko przestawało mieć znaczenie i wiedziałam, że obroni mnie przed całym złem tego świata.

            To było ponad miesiąc temu. Wyjaśniłam mu tyle, ile musiałam. Wiedział, że musiałam na siebie uważać, ale nie powiedziałam mu, że mogłam nawet umrzeć. Nikt o tym nie wiedział. Chciałam cieszyć się tymi ostatnimi wspólnymi chwilami, a gdyby wiedzieli, chodziliby struci, jakbym już nie żyła.

            Najpiękniejsze było to, że tata poznał kogoś jeszcze w samolocie. Ta kobieta zawróciła mu w głowie od pierwszego wejrzenia. To było niesamowite. Kiedyś pewnie zdenerwowałabym się, że zapomniał o mamie, ale wiedziałam, że tak nie było. Nigdy nie zapomni, tak jak i ja. Tylko, że ja miałam do niej niebawem dołączyć. Jeśli mi się poszczęści to ostatnim moim dokonaniem będzie urodzenie zdrowego dziecka, które zostanie mu na głowie, dlatego byłam wdzięczna, że kogoś sobie znalazł i nie zostanie całkiem sam. Niedługo miałam ją poznać i miałam nadzieję, że zdążę zobaczyć czy jest dla niego odpowiednia. Wierzyłam, że miał dobry gust, ale wolałam się upewnić. Najbardziej stresowało mnie, że ona miała syna w moim wieku i bałam się, że on z góry mnie oceni.

            Dzisiaj coś we mnie pękło. Musiałam wrócić do szkoły, chociaż na moment, żeby całkiem nie odejść od zmysłów. Pojechałam tam taksówką, ale nie dałam rady się z tym wszystkim zmierzyć i niemal od razu zamknęłam się w toalecie, zanosząc się płaczem. Nie znałam nikogo, kto byłby w stanie zrozumieć przez co przechodziłam. Nie miałam komu się pożalić, z kim porozmawiać.

            Wtedy znalazłam mnie Amanda. Nie zostawiła mnie, chociaż prawie się nie znałyśmy. Nie naciskała na mnie, nie chciała nic wiedzieć, nawet jeśli ją to ciekawiło. Po prostu przy mnie była, gdy najbardziej tego potrzebowałam i bardzo mi pomogła. Nigdy jej tego nie zapomnę.

            Myślałam nad tym, co już o niej wiedziałam. Opiekowała się małym kuzynem, często widywałam ich razem w parku, ale tylko raz odważyłam się podejść. Wtedy liczyłam, że będę za niedługo spędzać tak czas córeczką, ale moje nadzieje zostały brutalnie rozwiane. Ten maluch był w nią wpatrzony jak w obrazek, a ona wiedziała jak się z nim obchodzić. Miała do tego dar. Gdybym miała wybierać, chciałabym, żeby ktoś taki zajął się moim dzieckiem, dlatego poprosiłam, żeby mnie odwiedziła. Nie wiem, co sobie wyobrażałam, ale chciałam, żeby dowiedziała się, co się ze mną stało i chociaż raz zobaczyła małą. Z jakiegoś powodu było to dla mnie niezwykle ważne, a postanowiłam, że skoro i tak miałam umrzeć, to wcześniej o wszystko zadbam i spełnię wszystkie swoje zachcianki.

            Wróciłam do domu, zanim ktokolwiek zorientował się, że wyszłam.

- Cześć córcia, jak się czujesz? – zapytał tata, gdy dwa dni później przyszedł do mojego pokoju z rana. Prawda była taka, że nie miałam siły podnieść się z łóżka, ale uśmiechnęłam się najlepiej jak umiałam.

- Dobrze – odpowiedziałam krótko. – Ale nie chcę jeszcze wstawać – dodałam, patrząc na niego znacząco.

- Śniadanie do łóżka? – zapytał z troską w oczach, ale ciepłym uśmiechem na ustach. Pokiwałam głową. – Wszystko dla mojej królewny – stwierdził i zniknął, udając się zapewne do kuchni, a ja postanowiłam udać się do łazienki.

            Niestety, gdy tylko stanęłam nogi, poczułam, że coś jest nie w porządku. Zrobiło mi się niebywale gorąco, miałam trudność z oddychaniem, a serce biło mi tak mocno jak jeszcze nigdy w życiu. Nie byłam w stanie się ruszyć, czułam, że jestem cała mokra. Wpadłam w panikę. Tkwiłam w kompletnym przerażeniu, próbując nie osunąć się na ziemię.

            Nie, Boże, proszę, jeszcze nie teraz.

            Nie byłam gotowa.

- Hej, wiesz, zaprosiłem na jutrzejszą kolację Pa.. – zaczął, wchodząc do pokoju, ale urwał, gdy tylko na mnie spojrzał. W tym momencie poczułam, że grunt ucieka mi spod nóg, a przed oczami pojawiły mi się mroczki.

            Zdałam sobie sprawę, że już nigdy nie poznam wybranki mojego taty. Prawdopodobniej nie zobaczę własnej córki, a moje życie właśnie się kończyło, żeby jej mogło się zacząć.

* * * *

Jestem z siebie dumna, bo dodałam w terminie. 

Tak, wiem. Nie ma Justina, przykro mi, wszyscy smutni i wynudzeni. Ale jakoś przeżyjecie, a wątek Ellie jest dla mnie strasznie ważny, więc muszę go odpowiednio opisać. Szczególnie, że właśnie rodzi córkę Justina. Wierzcie mi, wszystko jest ze sobą powiązane bardziej niż myślicie ;)
Czytasz=Komentujesz

Następny za tydzień :)
Pozdrawiam ;**