[12] "Najwspanialszy świąteczny prezent."

EDIT 3.05.13 - PRZEPRASZAM! Ale dzisiaj nie będzie rozdziału, bo zwyczajnie nie wyrobiłam, a nie chcę na szybko pisać jakiegoś gniota :c Mam komputer w naprawie i mogę korzystać tylko z komputera mojego brata, a on nie jest zbyt łaskawy, więc naprawdę nie miałam jak pisać. Obiecuję, że do niedzieli Wam do wynagrodzę! <3 

Rozdział 12 „Najwspanialszy świąteczny prezent.”

            Oczami Cherry…

            Wigilia naprawdę nam się udała. Chociaż sama nie pamiętałam jak powinny wyglądać święta i nie miałam pewności czy nasze były odpowiednie, to na sto procent nie miałam powodów do narzekań. Wszyscy byliśmy w radosnych nastrojach, a atmosfera wokół była po prostu rodzinna. Wybraliśmy się nawet razem do kościoła.     

            Nacieszyliśmy się swoją obecnością, a Andy wręcz szalał z radości, gdy odpakował swoje prezenty. Na ten widok serce skakało mi z zadowolenia, a całe ciało zdawało się być wypełnione tą niezwykłą „magią świąt”, która wcześniej zdawała się dla mnie nie istnieć. Wszystko było wręcz cudowne, prawie jak z bajki.

            W pierwsze święto poznałam Vanessę, dziewczynę Lucasa. Była śliczna i kochana, od razu zrozumiałam dlaczego spodobała się mojemu przyjacielowi. Jego młodszy brat też od razu ją polubił, więc spędziliśmy bardzo miłe popołudnie, ubarwione zimowym spacerem i lepieniem bałwana. Wszystko było tak idealne, że nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że to kiedyś może się skończyć.

            Dzisiaj Lucky wbrew wcześniejszym planom, które zakładały poznanie Cassie i Justina, zabierał Andrew do swojej ukochanej, a ja miałam spędzić przyjemny dzień w towarzystwie przyjaciół. Byłam pewna, że będzie miał jeszcze mnóstwo okazji, żeby poznać moich zwariowanych towarzyszy, a nie chciałam mu odbierać możliwości spędzenia pierwszych świąt z dziewczyną.

            Podgrzewałam właśnie zupę, domyślając się, że jedzenie będzie pierwszą rzeczą, o którą poproszą moi goście. Dwa małe głodomory. Mieli spusty jak małe dinozaury i dziwię się, że ich rodzice nadążali z wyżywieniem ich.

            Ding dong.

            Podeszłam do drzwi i wpuściłam przyjaciół do środka.

- Zobacz, Mikołaj coś dla ciebie u mnie zostawił – zaświergotała z podekscytowaniem Cassie, podając mi drobny pakunek.

- Też miło cię widzieć – rzuciłam rozbawiona, odkładając prezent na bok i mocno ją przytulając. Widziałam jak Justin rozgląda się dookoła, marszcząc śmiesznie nos. Od razu domyśliłam się o co chodzi. – Obiad już prawie gotowy – oznajmiłam, powstrzymując śmiech. – Rozbierzcie się i siadajcie.

            Szatyn wreszcie się otrząsnął i spojrzał na mnie z udawanym oburzeniem.

- Nie przyszedłem tu dla jedzenia – fuknął. Już chciałam coś powiedzieć, ale szybko dodał. – Choć przyznam, że całkiem nieźle gotujesz – obronił się przed moją słowną docinkom  – A po za tym, hej! Ze mną się nie przywitasz? – spytał, udając obrażonego.

- Oj no, wybacz – przeprosiłam go, a on teatralnie nachylił się i poklepał palcem swój policzek. Powstrzymałam się od wywrócenia oczami i również do niego zbliżyłam. – Po moim trupie, Bieber – mruknęłam mu do ucha, na co otworzył szerzej oczy. – A teraz siadaj do stołu i nie marudź – dodałam już głośniej.

            Po obiedzie, rozsiedliśmy się z kubkami gorącej czekolady na dywanie w saloniku, a w tle leciały najpopularniejsze kolędy i piosenki świąteczne. Atmosfera była wesoła i radosna, a mieszkanie wyglądało idealnie w świątecznych dekoracjach przygotowanych przez moich towarzyszy. Dopiero zaczęło nam się wolne, a już planowaliśmy jak spędzić następne ferie.

- Pojechałbym na snowboard – stwierdził ciemnooki. Pokiwałam energicznie głową.

- A ja na narty – wtrąciłam, myśląc o całodziennym śmiganiu po stoku. Zauważyłam, że szatynka rozgląda się nerwowo po pokoju. – A ty o co tym myślisz? – zwróciłam się do niej.

- Ja? No może być, ale wolałabym pojechać gdzieś, gdzie jest ciepło – wyjaśniła, śmiejąc się nerwowo.

- Cassie? – Spojrzałam na nią znacząco.

- Dobra, powiem to. Nigdy nie jeździłam na nartach. Ani na snowboardzie! – wyrzuciła w końcu. Wymieniliśmy z Justinem porozumiewawcze spojrzenia. – Nie patrzcie tak – jęknęła.

- Serio nigdy nawet nie próbowałaś? – upewnił się ciemnowłosy.

-  Jakoś nie był okazji – burknęła w odpowiedzi dziewczyna.

- Nie masz się czego wstydzić – uspokoiłam ją. – Każdy z nas ma jakieś drobne sekreciki, dotyczące czegoś, czego nie robił. Prawda, Justin?

- Och, tak.

- W takim razie jaki jest twój? – zainteresowała się od razu Cassandra.

- Em… Nie wiem, robiłem naprawdę dużo rzeczy – wykręcał się.

- Ściemniasz – syknęłam. – Dobra, to ja będę pierwsza. Nigdy nie widziałam żadnej części „Gwiezdnych Wojen” – wyznałam, spuszczając wzrok.

- Żartujesz? Dziewczyno to klasyka! – oburzył się chłopak, na co tylko pokazałam mu język.

- Poczekaj, aż dobierzemy się do twoich tajemnic – ostrzegłam go. Przez chwilę próbowałam sobie przypomnieć czy wiem o czymś, czego mógłby się wstydzić, ale jak na złość, nie mogłam sobie niczego takiego przypomnieć.

- Nie mam nic do ukrycia – odparł pewnie, uśmiechając się z wyższością. Strasznie mnie korciło, żeby utrzeć mu tego zadartego nosa.

- Hej, przeczytałeś w końcu tą lekturę, którą omawiamy na angielskim? – przypomniało mi się nagle. Spuścił wzrok. Trafiony, zatopiony. – Wypożyczyłeś ją chociaż? – Głucha cisza. – Wiesz w ogóle, że w szkole jest coś takiego jak biblioteka, prawda?

- Jasne, że tak – obruszył się. – Tylko nie często tam bywam.

- Kiedy ostatnio? – wtrąciła szatynka. Patrzyłam na niego z wyczekiwaniem.

- Nigdy – bąknął ledwo słyszalnie i niewyraźnie.

- Nigdy w naszej szkole czy nigdy w życiu? – zapytałam, powstrzymując śmiech.

- Nigdy-nigdy – wymamrotał zażenowany. Czy ja dobrze usłyszałam?

- Nie gadaj! – pisnęła moja przyjaciółka.

- Właśnie mówię! – uniósł się, a ja ze śmiechem obserwowałam jak robi się cały czerwony. Dziwny człowiek. Pytanie o jego życie seksualne było dla niego zabawne, ale czytanie książek to temat tabu.

            Faceci.

- Jak to możliwe? – dopytywałam, a mój głos był mieszaniną rozbawienia i niedowierzania.

- Jakoś nie było okazji – burknął tylko.

- Ale… Przecież chodziłeś kiedyś do normalnej szkoły… Rozumiem, że teraz, kiedy masz tyle obowiązków, ale jako zwykły dzieciak chyba nie miałeś wyboru, gdy przerabialiście coś na lekcjach – mówiła brązowooka.

- Od początku miałem na pieńku z bibliotekarką, bo biegałem i krzyczałem na korytarzu, więc wypożyczali mi wszystko koledzy. Część książek posiadali też moi dziadkowie – wyjaśnił, biorąc głęboki wdech i próbując ukryć zawstydzenie.

- Bałwan – rzuciłam, na co pokazał mi język.

- Hej! Mam genialny pomysł! – krzyknęła Cassie, że aż się wzdrygnęłam. Spojrzałam na nią niepewnie. Jej pomysły nie zawsze były tak genialne, jak jej się zdawało. – Zróbmy po kolei każdą z tych rzeczy, której jedno z nas nie robiło – paplała, uznając nasze milczenie za pozwolenie. – Nie mówię, że teraz, ale jak wrócimy do szkoły to możemy iść do biblioteki, w jakiś weekend zrobimy maraton „Gwiezdnych Wojen”, a w ferie możemy pojechać na parę dni w góry i nauczycie mnie jeździć – zaproponowała, uśmiechając się z zadowoleniem. W sumie to nie był taki zły plan, chociaż nie byłam przekonana do tego wyjazdu. Przebywanie przez całą dobę w pobliżu Biebera mogło się dla mnie źle skończyć.

- Ty, to jest nawet dobre – stwierdził Justin, zanim zdążyłam się nad tym zastanowić. – No, może prócz tej biblioteki, ale jestem w stanie się poświęcić – dodał nieco niechętnie.

- O jacie, wielki Justin Bieber tak się dla nas poświęca, chyba zacznę oddawać ci pokłony – zażartowałam, za co zaczął mnie łaskotać.

- Bieber! Przestań! – pisnęłam.

- To bądź milsza! – zażądał, jeszcze bardziej mnie męcząc.

- Dobra! – poddałam się w końcu, a on dał mi spokój. – Nienawidzę cię – mruknęłam pod nosem.

- Słyszałem.

- I dobrze – powiedziałam już głośniej.

            Później trochę pograliśmy w karty, ale skończyło na tym, że zaczęliśmy się kłócić, bo każde uważało, że ktoś oszukuje. Cassandra wpadła na kolejny świetny pomysł i postanowiliśmy rozpakować upominki, którymi wzajemnie się obdarowaliśmy. Pierwsza, oczywiście, rozerwała swój prezent moja przyjaciółka. Była strasznie niecierpliwa, ale przy tym podekscytowana jak dziecko, co wydawało mi się naprawdę urocze.

- Co dostałaś? – spytałam, czując, że udziela mi się jej entuzjazm. Podała mi płaskie, kwadratowe pudełko, a ja wytrzeszczyłam oczy, po czym wybuchłam śmiechem. – Serio, Bieber? Dałeś jej na prezent własną płytę? A co ja dostanę? Koszulkę z twoją podobizną? – naigrywałam się, rozbawiona. Szatyn się naburmuszył, a ciemnooka zdawał się być lekko zakłopotana.

- Amy, ja go o to poprosiłam – wydukała po chwili.

- Co? – wydusiłam, opanowując wreszcie śmiech.

- To co słyszałaś – mruknęła.

- Wow, nie wiedziałam, że jesteś jego cichą wielbicielką – bąknęłam, uśmiechając się do niej nieco zgryźliwie. Oczywiście, były to tylko przyjacielskie docinki. Akceptowałam moich przyjaciół ze wszystkimi wadami i upodobaniami, bo tak samo oni zaakceptowali mnie.

- Zawsze go lubiłam. Musiałam wykorzystać okazję, bo od kogo mogę dostać wersję deluxe i to z dedykacją, jak nie od niego samego? – wyjaśniła pogodnie. – Twoja kolei – dodała, patrząc znacząco na Justina, który od razu wziął od niej paczkę. Pewnym ruchem rozerwał opakowanie i zaczął bacznie oglądać jej zawartość. Okazało się, że była to czarna bluza z wielkim, białym napisem „SWAG”.

- O rany, to takie… w moim stylu  - powiedział po chwili z wielkim uśmiechem przyklejonym do twarzy. – Wiesz jak trafić w czyjś gust – pochwalił ją. Dziewczyna wyglądała jakby zaraz miała pęknąć z dumy i nie kryła swojej radości.

- Ciebie nie trudno przejrzeć – wtrąciłam.

- To ciekawe co dostanę od ciebie? – odparł, patrząc na mnie podejrzliwie.

- Teraz jej kolei – upomniała go moja przyjaciółka. Wzięłam małe opakowanie i delikatnie je rozpakowałam. Moim oczom ukazał się śliczny zegarek w pięknym odcieniu mięty. Wydawał się być kosztowny i ekstrawagancki. – Może wreszcie autobusy przestaną ci uciekać – zaśmiała się pogodnie.

- Na to akurat bym nie liczyła, ale na pewno mi się przyda. Jest cudny, dziękuję – pisnęłam i mocno ją uściskałam. Po chwili zaczęłam baczniej przyglądać się mojemu nowemu cacku i dostrzegłam przyczepioną do niego karteczkę.

            Drugi prezent jest za choinką. Odpakuj go jak już będziesz sama.

                                                                                              - całusy C.

            Szybko schowałam liścik do opakowania i podałam Justinowi prezent ode mnie. Spojrzał na mnie tak podejrzliwie, jakby sądził, że w środku jest coś pokroju bomby atomowej. Jego mina tak mnie rozbawiła, że aż zakrztusiłam się śmiechem.

- Nie umrzesz od tego – zapewniłam go, powstrzymując rozbawienie. – Musisz tylko wiedzieć, że może nie jest to najdroższy prezent świata, ale nie dlatego, że szkoda mi było pieniędzy. Po prostu ty i tak już wszystko masz, więc postawiłam na coś bardziej od serca – wyjaśniłam, a moje słowa wyraźnie go zaciekawiły, bo zaczął otwierać opakowanie z dużo większym entuzjazmem. Jego nie rozumiejąca mina rozbroiła mnie na łopatki.

            Nie wiedziałam, że srebrna płyta z napisem „Wesołych Świąt, Justin” może wydawać mu się czymś tak nietypowym i zagadkowym. Parsknęłam śmiechem.

- Może lepiej będzie jak obejrzysz to w domu – podpowiedziałam, uśmiechając się szeroko. Ciągle wpatrywał się w płytkę z konsternacją wymalowaną na twarzy. Wtedy tą cudowną chwilę przerwał dzwoniący telefon.

- Przepraszam, ale muszę odebrać – mruknął szatyn. Pokiwałyśmy ze zrozumieniem głową. […]

            Okazało się, że Justin musiał wracać, bo jego menadżer go potrzebował. Rozumiałam to, bo przecież jego praca nie pozwala mu na przerwy, ale i tak było mi trochę przykro, że nie zdążyliśmy zrobić wszystkiego czego zaplanowaliśmy. Pogadałam sobie jeszcze trochę z Cassie, pośmiałyśmy się i pożartowałyśmy, ale dziewczynie zachciało się wypytywać o moje dawne życie. Nie pytała o jakieś prywatne informacje, chciała tylko usłyszeć o kilku sytuacjach z Panem Gwiazdą. Nie łatwo było mi wracać do tych wspomnień, ale przełamałam się i opowiedziałam jej kilka naszych kłótni z samych początków naszej znajomości, o burzy, przez którą musieliśmy zostać na noc w szkole oraz o wyjeździe do Włoch. Pominęłam może niektóre szczegóły, które wydawały mi się zbyt krępujące, ale ani razu nie skłamałam.

            Ciemnooka słuchała mnie z zafascynowaniem, wtrącając jakieś zabawne, a czasami nawet zgryźliwe komentarze, ale wiedziałam, że nie robi tego złośliwie. W końcu jednak i ona musiała wracać, a ja na chwilę zostałam sama. Posprzątałam i włączyłam telewizor, gdzie akurat leciał „Kevin sam w domu”. Niedługo później wrócił Lucas z Andrew i spędziliśmy razem przyjemny, rodzinny wieczór. Uwielbiałam ich i cieszyłam się każdą chwilą. W dodatku odkąd Lucky zaczął spotykać się z Vanessą, cały czas się uśmiechał. Radość wręcz z niego promieniowała i udzielało się to każdemu w pobliżu kilometra. Chciałam korzystać z tej sielanki póki mogłam. […]

            Dwa dni przed sylwestrem ogarniałam wszystko do szkoły, podczas gdy moi współlokatorzy wybyli, żeby spędzić ze sobą męskie popołudnie. Dziwnie to brzmi, zważywszy, że jeden z nich niedługo skończy cztery latka.

            Szczerze powiedziawszy to wolne zaczęło mnie nudzić. Nie pracowałam, bo do nowego roku kawiarnia była zamknięta, a w domu nie było zupełnie nic do roboty. Nie musiałam gotować, bo zostało nam mnóstwo jedzenia ze świąt. Mieszkanie wręcz lśniło czystością, a wszystkie zadania już niemal skończyłam.

            Po obiedzie Lucas oznajmił, że idzie się spotkać ze swoją dziewczyną. Zostałam sama z małym, który zajął się swoim nowym nabytkiem – torem wyścigowym dla ulubionych samochodzików. Postanowiłam w końcu dokończyć „List w butelce” i czytanie całkowicie mnie pochłonęło.           

            Na przedostatniej stronie, gdy cała zalewałam się łzami z powodu obrotu wydarzeń, rozległ się dzwonek do drzwi. Zdziwiona powoli poczłapałam pod drzwi i wyjrzałam przez oczko.

- Andy, wpuść ich do środka, bo ja muszę do łazienki – poinstruowałam malucha i pognałam ubrać kontakty. Nienawidziłam niezapowiedzianych wizyt, ale przyznam, że ta, gdzieś w głębi ducha mnie ucieszyła.

            Wróciłam do dużego pokoju, gdzie czekała na mnie trójka gości. Jeden od razu wziął mnie w ramiona i zakręcił kilka razy wokół własnej osi, co mocno mnie zaskoczyło.

- A za co to? – zapytałam, śmiejąc się jak nienormalna.

- Za najwspanialszy świąteczny prezent – odparł, uśmiechając się szczerze.

- Zawsze do usług – odparłam, zadowolona, że mu się spodobało. Pozostała dwójka przybyszy zdecydowanie bardziej interesowała się moim współlokatorem niż mną, ale i tak porwałam ich w objęcia. – Och, stęskniłam się za wami, łobuziaki – rzuciłam, tuląc Jazmyn i Jaxona. Andy był przeszczęśliwy, że jego przyjaciele wreszcie go odwiedzili i od razu zaciągnął ich do zabawy.

- Przepraszam, że tak bez zapowiedzi, ale… - zaczął się tłumaczyć.

- Ciii, cieszę się, że jesteś – przerwałam. – Umierałam z nudów. Młody zresztą też.

- Zawsze do usług – powtórzył mojej słowa, na co odpowiedziałam kolejnym uśmiechem. – Ale teraz czas, żebym wreszcie wykorzystał swój prezent – dodał tajemniczo, a w jego oczach pojawiły się radosne iskierki. Czułam, że moje serce przyspiesza swój bieg. Wiedziałam, że coś wymyślił i wcale nie byłam pewna czy mi się to spodoba.

* * * *

Rany, byłam pewna, że nie dam rady. Strasznie ciężko pisało mi się końcówkę i wiem, że jest strasznie nudna, ale obiecuję, że od następnego zacznie się akcja. Tak w ogóle to w następnym opisuję najważniejszy moment jak do tej pory, więc mam nadzieję, że tego nie zepsuję... Mam teraz sporo wolnego, bo zaczynają się matury, więc postaram się napisać coś na zapas. A następny jak zwykle w piątek. Częściej nie dam rady, wybaczcie ;c

Dziękuję za wszystkie komentarze, kocham Was mocno! 

Jak się podoba nowy szablon? 

Jak myślicie, co wymyślił Justin? :D

Czytasz = Komentujesz

Pozdrawiam ;**